Design z korzeniami w tradycji nowojorskich hard loftów
Styl loftowy narodził się w Stanach Zjednoczonych XX wieku. Jego geneza sięga przełomu lat 50 i 60 i nawiązuje do okresu kryzysu w USA. Opustoszałe hale fabryczne i magazyny zaczęły być urządzone na kształt mieszkań. Pierwszymi, którzy zaczęli się osiedlać w pofabrycznych loftach, byli artyści, którzy organizowali w nich swoje pracownie. Na przełomie lat 60 i 70 w dzielnicy Soho osiedliło się wielu twórców (malarzy, muzyków, pisarzy, poetów i innych), przez co sama dzielnica zyskała nazwę awangardowej. Lata 60. symbolizują również powolne odchodzenie od przemysłu w kierunku gospodarki wolnorynkowej, w której dominującym sektorem działalności stały się usługi. Zaaranżowanie hal i magazynów na przestrzenne lofty mieszkalne wiąże się z tymi przemianami w gospodarce.
Życie pewnej części bohemy artystycznej w Nowym Jorku przebiegało w loftach. Tu się mieszkało, pracowało, tutaj też odbywały się liczne spotkania towarzyskie. Przestrzenny loft okazał się komfortowym i funkcjonalnym miejscem do życia.
Postindustrialny styl loftowy narodził się u schyłku stylu industrialnego w architekturze. Styl ten charakteryzuje się deficytem umeblowania, przewagą przestrzeni nad przedmiotami, indywidualizmem i nieszablonowymi rozwiązaniami w wystroju wnętrza. Styl loftowy występuje w wersji hard (pierwotnej – autentycznej) i zmodyfikowanej na miarę współczesności. Współczesne mieszkania nawiązujące w stylistyce do loftu są ascetyczne i chłodne, oszczędność formy ocieplana jest różnymi elementami umeblowania z kamienia, stali, szkła i drewna. Pod tym względem styl loftowy ma elementy wspólne ze stylem minimalistycznym. Tradycyjny amerykański loft zainspirował dekoratorów i projektantów wnętrz, którzy przenieśli jego estetykę na grunt współczesnego budownictwa.